آقای محبیان، لطفا سخن خود را اصلاح کنید!
در روز چهارشنبه 10 مهر مطلبی از قول آقای محبیان در
روزنامه جوان چاپ شد که در نوع خود بسیار جالب بود. آقای محبیان را از سالیان دور
می شناسم. ایشان که از همکاران قدیمی آقای نوریزاد، نویسنده کیهان بوده اند یکی از
تئوریسینهای معتدل جناه اصولگرا محسوب می شود. از زمانی که در دانشگاه تربیت مدرس
و در حد بورد دانشجویی مطالب ایشان و همکارانشان را نقد می کردم ایشان را می شناسم.
در مطلب ذکر شده ایشان فرموده: "نباید این طور فرض
شود که همه مردم ایران موافق رابطه و مذاکره با آمریکا هستند. باید نظر مخالفان
این ارتباط هم شنیده شود!"
من با جمله فوق هیچ مشکلی ندارم. اتفاقاً جمله وزین و
زیبایی است که باید آن را طلا گرفته و بر سر در هر سیاست خانه ای در ایران آویزان
نمود. جناب آقای محبیان، راستی این خود شمایید؟ به راستی شما خواهان شنیده شدن نظر
گروه اقلیت هستید؟ خیلی دوست دارم که منظور شما را از این شنیده شدن بدانم. اگر
منظورتان امکان حرف و سخن در این مورد است که صدا و سیمای ملی در بست در اختیار
چنین سیاستی است. سالهاست که چنین مطلبی را تبلیغ می کند. عدم امکان مذاکره با آمریکا!
روزنامه های رنگ وارنگ جناح شما هم که با شجاعت تمام 31 سال است که هر روز همین
مطلب را می نویسند، در تمام سخنرانی ها، نماز جمعه ها، تریبونها، کلاسهای درس حوزه
و دانشگاه، ... همین مطلب نقل می شود. به اینها اضافه کنید سخنرانی های پی در پی
رهبر معظم که هر از چند گاهی در شرح قبح چنین رابطه ای به طور مبسوط سخن راندند و
ملتی را ارشاد فرمودند و این رابطه را به رابطه گرگ و میش تشبیه کردند؟ و یا آقای
احمد خاتمی، جنتی، یزدی، ... که تماماً با عصبیت و خشم از آمریکا و یا هر رابطه ای
با این کشور جهان خوار یاد کرده اند. حال
امروز شما خواهان شنیده شدن همین نظر هستید؟ کم لطفی می کنید آقای محبیان!
راستی این حق شنیده شدن صدای گروه اقلیت فقط می بایست در
مورد امروز شما که در اقلیت هستید رعایت شود و یا آن را برای سایر اقلیتها هم قائل
هستید؟ مثلاً آن گروه اقلیتی که با حجاب اجباری مخالف هستند هم می توانند صدایی
داشته باشند؟ و یا گروهی که با نظارت استصوابی مشکل دارند چطور؟ و آن اقلیت مخالف
خود شورای نگهبان چطور؟ صدای آنها هم می بایست شنیده شود و یا این صدا ها هم می
بایست سرکوب شود؟ صدای اقلیت های قومی و مذهبی چطور؟ کردها، بلوچ ها؟ ترکها؟، ...
سنی ها، یهودی ها، و بهاییها وسایر ادیان
و مذاهب؟ جناب آقای محبیان، آن گروه بسیار اقلیتی که با اصل نظام دل صافی ندارند
چطور؟ صدای آنها هم قابل شنیده شدن هست یا خیر؟
تازه اینها در صورتی است که بپذیریم که گوینده نظرات فوق در
اقلیت هستند! چه آن که اگر فرض کنیم که در ایران فقط صدای اقلیتی محدود، پیران
رهبر و ولایت، قابل شنیده شدن است و هر صدای دیگری به اتهام تبلیغ علیه نظام به
شدیدترین وجه سرکوب می شود وضع بسیار بدتر خواهد شد. اینطور نیست آقای محبیان؟
ماجرای انتخابات سال 88 را که به یاد دارید؟ آن 3 میلیون نفری که در کف خیابانهای
تهران رای خود را طلب می کردند اقلیت بودند؟ چه راهی را باید انتخاب می کردند که
صدایشان شنیده می شد و جانشان هم در امان می بود؟ آیا فقط یکبار و محض رضای خدا
فقط یکبار توانستند مجوز بگیرند و با آرامش و امنیت سخن خود را واگویند؟ آیا صدای
آنها شنیده شد؟ آیا غیر از آن بود که قویاً سرکوب شدند؟
چه خوب است که نویسنده آن مقاله، سخن خود را اصلاح کنند و
بفرمایند که می بایست فقط و فقط حرف اصولگران و پیروان رهبری در همه حال شنیده و
بلافاصله اجرا شود! چه در غیر این صورت ایشان با چنان تناقضاتی روبرو می شود که
جمع و جور کردن آن بعید به نظر می رسد.
آقای محبیان، لطفاً سخن خود را اصلاح کنید!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر