به نظر می رسد که توافق اتمی به مراحل پایانی خود نزدیک می شود. اما همه ما به خوبی روزی را به خاطر داریم که احمدی نژاد با چه غروری هسته ای شدن ایران را اعلام کرد. در همان زمان خیلی از کارشناسان پیش بینی می کردند که این مسئله با عکس العمل شدید غربی ها همراه خواهد شد و برای کشور هزینه های سنگین خواهد داشت. امروز اما، صورت حساب هسته ای ایران شامل و بالغ بر هزاران میلیارد دلار می شود. ایران سالها از درآمد نفت و گاز خود محروم ماند و با تحریم بانکی، هزینهای مالی شرکتها به شدت افزایش یافت و حتی عملا صادرات با سختی و هزینه هنگفت و یا حتی غیر ممکن شد. سرمایه گذاری خارجی در کشور متوقف شد. شرکتهای خارجی ایران را ترک کردند، رکود سراسری بر اقتصاد موجب از بین رفتن صدها هزار شغل شد و خانواده های بسیاری بر اثر مشکلات مالی عملا از هستی ساقط شدند. گرانی و تورم ناشی از این مشکلات اقتصادی کمر مردم را خرد کرد و امروز، در انتهای یک مذاکرات چند ساله و سخت، فقط چیزی را که داشتیم را بدست می آوریم: "حق فروش نفت، امکان تبادلات بانکی، امکان حمل و نقل دریایی، ..." تازه اگر همه اینها به خوبی اجرایی شود. راستی کدام عقل ناقصی کشور را به این روز انداخت؟ این همه هزینه و ضرر را به نام چه کسی باید ثبت کنیم؟ آیا ملت ایران مقصران این مصائب را فراموش می کنند؟ آیا خواهند بخشید؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر