یک زمانی ما هم یک کشور عادی بودیم، نفتمان را می فروختیم، با دنیا تجارت می کردیم، نیازهایمان را می خریدیم، روابط بانکی و مالی داشتیم، تولید داشتیم، ... اما به یکباره هوس هسته ای شدن کردیم، هر چقدر که عقلا گفتند که هسته ای برایمان نان و آب نمی شود و هزینه اش به فایده و آورده اش نمی ارزد، باز بعضی دلواپسان و با دستور حضرت امام خامنه ای رفتند که تکنولوژی هسته ای را از کره و پاکستان بخرند و ... تا دنیا با ما قهر کرد!
امروز افتاده ایم به دریوزگی، که آقا بخدا ما که هسته ای را کنار گذاشته ایم، دیگه چرا نفتمان را نمی خرید؟ چرا به ما جنس نمی فروشید؟ مگه ما چیکار کرده ایم؟ ...
راستی تا کجا گدایی و حقارت و دریوزگی برای گرفتن ابتدایی ترین و بدیهی ترین چیزها؟ ملت ایران چنین وضعی را به رهبری داهیانه چه کسی مدیون هستند؟!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر