دولت بر اساس برنامه ششم توسعه باید سالی ۹۰۰ هزار شغل ایجاد کند و رشد اقتصادی را به ۸ درصد برساند. رسیدن به این اهداف نیاز به حجم زیادی سرمایه داخلی و خارجی دارد و دولت دشوار بتواند نزدیک به ۶۰ میلیارد دلار سالانه سرمایه خارجی مورد نیاز برای تقویت بخش‌های اصلی اقتصادی نظیر نفت جلب کند.
در چنین شرایطی ارتباط با اقتصاد دنیا و جذب سرمایه و تکنولوژی خارجی هر روز بیش از پیش با سدی به نام "آمریکا" برخورد می کند و رهبر ایران نیز فارغ از مشکلات اقتصادی و معشیتی مردم، همچنان بر طبل دشمنی با آمریکا و حضور در سوریه و یمن و عراق می کوبد!
طی چند روز گذشته پر رنگ شدن تظاهرات صنفی کارگران جان به لب رسیده دو کارخانه آذرآب و هپگو خود نشان از طغیان قشر سرخورده و کارگر جامعه دارد. در چنین شرایطی نقش رهبر ایران چیست؟ او که مطلقا هیچ برنامه ای برای گشایش امور و برون رفت از این فضای دشمنی با خارج و فساد داخل ندارد، همچنان حضور خود و حکومت و نظامش را در راس امور دانسته و زمینگیر شدن اقتصاد و فشارهای روزافزون بر گرده ملت را به هیچ می انگارد!
این وضع تا کجا می تواند ادامه داشته باشد؟!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر