لحظه ای فریاد "بباز علیرضا" رهایم نمی کند، انگار این صدا حقارتمان را یادآوری می کند، انگار این صدا باخته هایمان را به یادمان می آورد، مایی که پدر و برادرانمان را در جنگ باختیم، مایی که ثروت و رفاهمان را دادیم، مایی که فریادمان در 88 خفه شد و باختیم، ... و مایی که زندگی مان را در تمام 40 سال گذشته باختیم!

آقای رهبر، سرمست از باده پیروزی و غرور، خود را یکه تاز پیروز می داند، اما آن روزی که ببازی، ... وای بر آن روز...