تفاوت وضعیت یک جوان در نظام جمهوری اسلامی و یک کشور غربی...

تقریبا در تمام کشورهای دنیا، یک جوان پس از 18 سالگی و با گذراندن یک دوره فنی و حرفه ای یا تحصیلات دانشگاهی وارد بازار کار می شود. کار و شغلی مورد علاقه و همراستا با آموخته هایش و بعد از یک سال و تبدیل شدن قرار داد موقت یک ساله به دائمی، این جوان می تواند به راحتی و بدون ارائه ضامن و هزار کاغذ بازی دیگر، وام خودرو و خانه دریافت کند و در همان سنین آغاز کار دارای مسکن و خودرو با کیفیت می شود. این جوان از حداقل یک سال مرخصی سالیانه برخوردار است که مطابق قوانین بسیاری از کشورهای پیشرفته استفاده از این مرخصی هم اجباری است. در صورت بیکاری، از کار افتادگی و بازنشستگی هم حقوق مکفی و بی دردسر دریافت خواهد کرد.
اما در ایران؟ تقریباً یافتن کار بدون پارتی و استفاده از رانت برای یک جوان غیر ممکن شده است. در صورت یافتن کار، یا قرارداد نخواهد داشت یا حداکثر قراردادش یک ساله خواهد بود. گرفتن وام خودرو، مسکن، ازدواج یا هر وام دیگری هم که غیر ممکن است. ضمن اینکه این جوان فرضی حداقل 3 تا 4 ماه حقوق نخواهد داشت و تازه بعد از آن می تواند امیدوار باشد که کارفرما اگر دلش خواست حقوقش را پرداخت کند. حقوقی که در صورت دریافت، به هیچ عنوان تکافوی زندگی مجردی خود آن جوان را نخواهد داشت، چه برسد به پس انداز برای خرید مسکن و خودرو و ازدواج! در نهایت هم این جوان فرضی برای گرفتن حقوق حداقلی خود باید دست به دامن وزارت کار و اداره بیمه و احتمالا اعتصاب شود!
چه کسی مسئول است؟ چرا کسانی که باید نگران آینده این جوان فرضی باشند، نگران اسراییل جنایتکار و آمریکای مستبد و مظلومین غزه و یمن هستند؟ چرا پول این مملکت خرج کشورهای دیگر می شود؟ مسئولین این حکومت چه زمان پاسخگوی این نیازهای ملت خود خواهند بود؟ آیا با ادامه روند فعلی، هیچ امیدی به آینده هست؟...