همه ما دوره کودکی خود را به یاد داریم که یک سال تحصیلی تمام درس می خواندیم و مشق می کردیم و تمریم می کردیم و غلط ها را اصلاح می کردیم تا نقاط ضعفمان را پیدا کنیم تا در روز امتحان تمام داشته های خود را تحویل دهیم. در روز تمرین، هم خودمان و هم معلم و هم مدیر و هم اولیاء و خلاصه همه و همه بدنبال این بودند که بفهمند ما چه ضعفی داریم تا آن را به موقع ترمیم و اصلاح کنند.
ارتش های دنیا هم به همین شیوه عمل می کنند، سربازان را آموزش می دهند، تجهیزات می خرند و یا تولید می کنند و به طور مداوم و لحظه ای در حال تحقیق بر این موضوع هستند که آیا این ابزار و اسلحه و تجهیزات، با کیفیت لازمه خرید یا تولید شده؟ آیا نقطه ضعفی دارد؟ آیا این سرباز به خوبی تعلیم دیده؟ ... سپس مانور برگزار می کنند و باز آموخته های خود را می آزمایند تا نقطه ضعفها مشخص شود و با تشخیص به موقع، در رفع آن بکوشند. اگر سربازی اشتباهی کرد دنبال این موضوع هستند که آیا آن سرباز کوتاهی کرده؟ آیا خوب آموزش ندیده؟ تعلیم دهنده اش کی بوده؟ آیا در تعلیم سربازان کوتاهی شده؟ یا تجهیزات خوب به سرباز شرکت کننده در مانور تحویل شده؟ آیا نحوه استفاده از آن به خوبی آموزش داده شده؟ ... در این پروسه هر کس که کوتاهی کرده باشد به موقع تشخیص و رویه تنبیهی خود را خواهد داشت، از مربی آموزش دهنده گرفته تا مهندس تولید کننده ابزار آلات تا مسئول خرید تجهیزات. هیچ کس سعی در مخفی کردن نقاط ضعف ندارد، بلکه بر عکس، هر کس که بتواند ضعفها را بهتر و به موقع تشخیص دهد تشویق هم خواهند شد. مبادا این نقاط ضعف در روز حادثه، در روز جنگ عاملی برای خسارت جانی یا مالی به نیروی خودی شود!
بدون تردید احمق و ابله و کور و نادان و حمار خواهد بود کسی که در زمان صلح و تمرین و زمانی که باید مشق کرد و یاد گرفت، نقاط ضعف را عمداً نبیند، یا ببیند و عمداً بر آن سرپوش بگذارد. همانطور که خائن و رذل و کثیف خواهد بود کسی که در زمان جنگ و ستیز، حرف از نقطه ضعف و کمبود و ناملایمات آورد. آن روز، روز محشر است و هر کسی، پیر و جوان و مرد و زن و سنی و شیعه و کرد و بلوچ و ترک و عربو ...، با جان و خون و وجود خود، با دست خالی و چنگ و دندان، از خاک و مرز و پرچممان حفاظت و دفاع خواهد کرد که ..."چو ایران مباشد تن من مباد"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر