مرز وقاحت نزد علمای شیعه تا کجاست؟

محمدتقی مصباح یزدی، روحانی بلندپایه حامی حکومت در دیداری از وضعیت فعلی حوزه‌های علمیه ابراز رضایت کرد و گفت: "هفتاد سال پیش، حوزه وضع مطلوبی نداشت و آخوندی، به‌نوعی گدایی محترمانه تلقی می‌شد."

آیا این قشری که روزگاری با وضعیت شبیه به گدایی روزگار می گذارندند و به لطف انقلاب 57 و خون صدها هزار شهید، حال وضعشان به گونه ای رسیده که یکی سلطان شکر است و آن دیگری کاخ نشین ولنجک و آن یکی دیگر تولیت استان قدس را در اختیار دارد و آن یکی دیگر ... و دیگری هم ... و دیگری...

حال آیا باید انتظار داشت که این قشر زندگی همچون مردم عادی داشته باشند؟ آیا نباید به آنها حق بدهیم که انتقام روزگار گدایی را از مردم ستانده و سهم خود را طلب کنند؟ آیا این جماعت حاضر خواهند بود تن به دموکراسی و رای مردم داده و زمانی که مردم آنها را نخواستند با زبان خوش و نیکو به زندگی روزگار گدایی خود بازگردند؟ آیا اصولاً می توان انتظار داشت که این جماعت انسانها را به خدا و دین نزدیک کنند؟ آیا خود این افراد راه و رسم خدا و رسول و معصوم را در پیش گرفته اند؟

الله و اکبر از این همه وقاحت و بی شرمی ...