با افزایش روز افزون زندانیان سیاسی و البته سرکوب بیش از پیش این عده، به
نظر می رسد برای خیلی از این گروه چاره ای جز آسیب زدن به خود و سلامتیشان
باقی نمانده و لذا دست به اعتصاب غذا می زنند. قوه قضاییه و امور زندانها
هم به نظر می رسد از التماس و خواهش و تمنا به این افراد مبنی بر قطع
اعتصابشان خسته شده و آنها را به حال خود رها کرده اند. حالا که خود آنها
می خواهند بمیرند، ما چرا باید جلو آنها را بگیریم؟
یک جورایی راحت شدن از دست این مبارزان، البته به دست خودشان!
به نظر می رسد وحید صیادی نصیری آخرین این گروه نباشد که جان خود را در سکوت خبری زندانهای ایران از دست می دهد.
اما کمترین وظیفه ما این است که صدایشان باشیم....
یک جورایی راحت شدن از دست این مبارزان، البته به دست خودشان!
به نظر می رسد وحید صیادی نصیری آخرین این گروه نباشد که جان خود را در سکوت خبری زندانهای ایران از دست می دهد.
اما کمترین وظیفه ما این است که صدایشان باشیم....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر